RWANDA. Rampzalige mensenrechtensituatie in Rwanda: afleiding door pro-RPF-lobby’s

De afgelopen dagen stonden de campagnes van pro-RPF-lobby’s in de krantenkoppen in verschillende tijdschriften en kranten. Ze zijn alleen bedoeld om de publieke opinie af te leiden van de catastrofale mensenrechtensituatie in Rwanda en het bewuste beleid om een ​​deel van de bevolking van het land tot slaaf te maken.

De oorsprong is er een diplomatiek telegram

De laatste tijd zijn pro-RPF-kringen in Frankrijk en Europa op de proef gesteld om luid en duidelijk te verkondigen dat zojuist een explosief document is ontdekt in de archieven van de voormalige Franse president François Mitterrand, die nu toegankelijk zijn. Volgens deze kringen zou het document Frankrijk waarschijnlijk beschuldigen van medeplichtigheid aan genocide of op zijn minst bepaalde Franse politieke en militaire figuren beschuldigen die op dat moment actief waren.

Deze kringen, variërend van verenigingen als “Survie”, “Ibuka-France”, tot individuen zoals de Belgische   Colette Braeckman  via media als RFI, Médiapart, La Croix, La Libre Afrique, …,     strijden tegen elkaar om dit document als explosief te presenteren door titels die hoger klinken en triomfantelijker zijn dan de anderen.

Deze onwaarheden worden ook herhaald in sommige kranten in Noord-België, zoals het Nieuwsblad.

Timing

De timing die is aangenomen om deze campagne rond deze merkwaardige ontdekking te leiden, zegt veel over hun bedoelingen en hun berekeningen. We zijn inderdaad een paar weken voor de publicatie van het historicirapport aan wie de Franse president vroeg om de rol van Frankrijk in Rwanda van 1990 tot 1994 te onderzoeken. Dit rapport zou op 2 april 2021 moeten worden vrijgegeven.

We zijn ook op enkele weken voor 7 april 2021, wat de 27e officiële verjaardag van de Rwandese genocide zal markeren en die deze kringen willen exploiteren om, zoals elk jaar, meer punten te scoren. Ze doen er alles aan om het idee van de Franse president om naar Rwanda te willen gaan, kracht bij te zetten. Voor deze kringen zou alles perfect zijn als hij daarheen ging om vergeving te vragen nadat Frankrijk werd erkend als medeplichtige aan de Rwandese genocide.

Het telegram zelf

Maar wat is dit explosieve document en wat onthult het ?

Het is in feite een eenvoudig diplomatiek telegram dat verslag doet van de uitwisselingen tussen een ambassadeur ter plaatse in juli 1994 en zijn hiërarchie in Parijs. Deze vroeg welke houding ze moesten aannemen ten opzichte van de hoogwaardigheidsbekleders van het regime dat net was omvergeworpen door het RPF en die zich in de veilige humanitaire zone zouden bevinden die was opgericht na Operatie Turquoise, goedgekeurd door de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties in juni 1994.

Zijn hiërarchie antwoordde hem dat het nodig was om deze hoogwaardigheidsbekleders ‘uit te nodigen’ om de Zone te verlaten en voor de rest moesten ze worden beschouwd als elke persoon die zich in deze zone bevond waarin Operatie Turquoise een missie had om elke persoon daar te beschermen en geweld voorkomen.

Het telegram dateert van 15 juli 1994. Merk op dat Kigali op 4 juli was ingenomen, dus 10 dagen eerder volgens de VN-resolutie die Operatie Turquoise toestaat, evenals de operationele bevelen van de regering en de Franse Generale Staf, hadden de soldaten van Operatie Turquoise (niet alleen Franse maar ook andere landen, we vergeten vaak) geen mandaat om taken van gerechtelijke politie uitoefenen in de Turquoise zone. Het was duidelijk dat ze niet de mogelijkheid hadden om verdachte criminelen te onderzoeken, hen aan te klagen en vervolgens te arresteren. Ze moesten alleen de veiligheid van iedereen in de Turquoise zone garanderen.

Merk op dat het Internationaal Straftribunaal voor Rwanda (ICTR) pas in november 1994 door de VN werd opgericht en dat de eerste beklaagden pas in 1997 en 1998 werden gearresteerd.

Het is daarom begrijpelijk dat de soldaten van Operatie Turquoise in juli 1994 in Rwanda niet iemand die verdacht werd van een misdrijf konden arresteren, zelfs niet als hij lid was van de interim-regering die net was omvergeworpen.

Er is daarom geen sensationele ontdekking te vinden in de diplomatieke uitwisselingen van de boodschap waarin de Hiërarchie degenen die ter plaatse waren als onderdeel van Operatie Turquoise in juli 1994 eraan herinnerde dat ze geen wettelijke basis of middelen hadden om verdachte criminelen te onderzoeken en te arresteren.

Leden van de interim-regering werden in 1994 schuldig bevonden?

Om bij de leden van de interim-regering te zeggen dat deze pro-Tutsi-lobby’s graag zouden willen dat ze in juli 1994 werden gearresteerd door de soldaten van Operatie Turquoise, moet worden opgemerkt dat weinigen van hen in de Safe Humanitaire Zone verbleven. En van degenen die daar verbleven of het in 1994 overstaken, zijn bijna allemaal sinds 1998 aangeklaagd en berecht door het ICTR. Vreemd genoeg zijn ze allemaal vrijgesproken, hetzij individueel, hetzij als lid van de regering, omdat het ICTR nooit in staat is geweest om vast te stellen dat deze regering een « criminele organisatie » was.

We kunnen citeren:

– André Ntagerura, minister van Transport en Communicatie: vrijgesproken
– Jérôme Bicamumpaka, minister van Buitenlandse Zaken: vrijgesproken
– Dr Casimir Bizimungu, minister van Volksgezondheid: vrijgesproken
– Dr. André Rwamakuba, minister van lager en middelbaar onderwijs: vrijgesproken
– Justin Mugenzi, minister van Handel en Ambachten: vrijgesproken.
– Prosper Mugiraneza, minister van Overheidsdienst: vrijgesproken.

We vragen ons dan af hoe de soldaten van Operatie Turquoise die geen mandaat hadden voor deze missie in juli 1994 persoonlijkheden konden aanklagen tegen wie het ICTR, met alle vereiste middelen en gedurende TIEN jaar van onderzoek, hun schuld niet zou kunnen bewijzen.

Motivaties en doel van de huidige campagne

Wat volgt is een poging om de motieven en het doel van deze vreemde media-legale campagne te begrijpen.

Wij vinden dit een afleiding om de status van het RPF-regime te behouden: gegarandeerde straffeloosheid. Inderdaad, na 27 jaar van straffeloosheid en « alles toegestaan » voor het RPF-regime van Paul Kagame, beginnen stemmen te stijgen en verontwaardigd te zijn over deze systematische schendingen van de mensenrechten en ongestraft. Dit is des te verontrustender voor zijn lobby’s, aangezien deze stemmen ook komen van de beschermers en traditionele bondgenoten die als onvoorwaardelijk worden beschouwd voor het Tutsi-regime van Paul Kagame: de VS en Groot-Brittannië.

Dezelfde lobby’s zetten zich in om het buitenlandse beleid van Frankrijk in Afrika en vooral in Rwanda te beïnvloeden door het te dwingen zich laag te houden.

Terloops proberen dezelfde lobby’s de Franse politieke en militaire persoonlijkheden die in staat waren om het dictaat en de almacht van de pro-Tutsi-lobby’s in Frankrijk te weerstaan, uit te smeren en te demoniseren.

Hiermee willen ze de Franse legers in het Afrikaanse operatiegebied vernederen.

En trouwens, ze proberen de invasie en bezetting van de DRC door Kagame’s Tutsi-leger van 1996 tot heden te rechtvaardigen, wanneer stemmen worden opgewekt om gerechtigheid te eisen (Mapping Report).

Het andere doel is duidelijk om de conclusies van dit deskundigenrapport te beïnvloeden. Laten we hopen dat deze laatsten het hoofd koel zullen houden en niet zullen worden afgeleid door deze campagnes die tot doel hebben een van de meest dictatoriale en bloeddorstige Rwandese regimes die we kennen te verdoezelen.

Ten slotte is deze goed georkestreerde campagne bedoeld om de mogelijke reis van de Franse president Emmanuel Macron naar Kigali volgend jaar april te dekken en te rechtvaardigen. Ook hier durven we te hopen dat de Elysee ontdekt zal hebben dat het huidige regime van het RPF en Paul Kagame niet lang kan duren gezien de zwakte van de sociaal-politieke grondslagen waarop ze zitten. De Rwandese samenleving heeft zich al gerealiseerd voor de misleidingen en wreedheden waarvoor het RPF verantwoordelijk is, en sommigen geloven dat het slechts een kwestie van tijd is voordat het systeem instort en plaats maakt voor een regime dat is gebouwd op de waarheid, ware gerechtigheid voor iedereen en ware verzoening.

In het kort, dit is een illustratief geval van de transformatie van een banaal feit en een niet-gebeurtenis in een aardbeving die de politieke klasse van een middelmatige en voorzichtige macht als Frankrijk doet schudden.

Het verbazingwekkende is dat de klap vaak slaagt!

EdaPress

Source : Traduit du français