Nederland behoort tot de belangrijkste leveranciers van gevangenen aan het dictatoriale regime van Paul Kagame

Beschijving van de situatie

 

Constatering

 

Het Koninkrijk der Nederlanden is in Europa het eerste land dat het grootste aantal opposanten van zijn regime dat in Nederland asiel kreeg, aan het dictatoriale regime van de FPR van Paul Kagame uitlevert. Want totnogtoe zijn niet minder dan drie personen, gebonden aan handen en voeten, aan Kigali uitgeleverd op een simpele vingerknip van de Rwandese regering, onder voorwendsel dat zij nauw betrokken waren bij de genocide van 1994.

 

Tel daar dan nog bij op de zaak van de politica Victoire Ingabire die in 2010 naar Rwanda terugkeerde met het doel zich te kandideren voor de presidentsverkiezingen die voor dat jaar op de rol stonden. Pas een paar maanden nadat ze voet op Rwandese bodem had gezet, heeft dictator Kagame haar in de gevangenis geworpen. Voor het staven en bewijzen van leugenachtige en groteske beschuldigingen, als zou ze deel hebben uitgemaakt van gewapende terroristengroepen. Het is de politie van Nederland, in samenwerking met Kagames voor de gelegenheid opgetrommelde gerechtelijke onderzoekspolitie, die bij haar huiszoeking hebben gedaan en louter persoonlijke berichten of verzendbewijzen van verdachte geldbedragen die ze naar de behoeftige en  in RDC Kongo aan hun lot overgelaten vluchtelingen zou hebben gestuurd. Deze elementen zijn verzameld in Rwanda en gepresenteerd als bewijzen van het financieren van terroristengroepen. Ze werd veroordeeld tot 15 jaar detentie, tot voldoening van Nederland, het land waar ze ruim vóór 1994 gearriveerd was en dat ze beschouwde als haar tweede vaderland.

 

Bij voornoemde gevallen moeten dan ook nog een tiental zaken worden gerekend waarover in Nederland nog geen beslissing is genomen en  waarvan de verdachten elk moment kunnen worden uitgeleverd aan Kagame.

 

In tegenstelling tot diverse andere landen van de Europese Unie die heel wat meer Rwandese bannelingen hebben opgevangen dan voornoemd land, heeft het Koninkrijk der Nederlanden daarmee gekozen voor politieke uitleveringen aan Kagame, zonder zelf te oordelen over de voorgewende misdaden. Want landen als België en Frankrijk hebben niemand van deze door Kagame beschuldigde Hutu-vluchtelingen uitgeleverd. Maar deze landen hebben daarentegen meer dan twintig aangeklaagden door hun eigen rechtbanken beoordeeld. Terwijl Nederland, na twee rechtzittingen tien jaar geleden , weigert voortaan zelf deze zogenaamde volkerenmoordenaars die zich op zijn grondgebied bevinden, te beschermen en ze liever systematisch uitlevert aan de dood in Kigali dan ze in Nederland zelf te berechten.

 

Zo ook is Nederland het enige land in de Europese Unie, en dan nog van de Benelux ook,  dat de nationaliteit intrekt van degene aan wie het die na een lange procedure heeft toegekend, zodra hij alleen nog maar in onderzoek is genomen of door het regime van Kagame is opgeëist, zelfs al voordat hij is aangemerktals Hutu-Rwandees.

 

Om de paradox te begrijpen met betrekking tot andere landen van de Europese Unie die zich interesseren voor het conflict in het Grote Merengebied, moet eerst nota genomen worden van de aard van de buitenlandpolitiek  van Nederland, voorheen een grote kolonisator, maar na het koloniale tijdperk gedegradeerd tot de rij van onbetekenende machten.

 

Aard van de buitenlandse politiek van Nederland 

 

Omdat Nederlnd niet langer een koloniale macht was zoals in de achttiende en negentiende eeuw, en nog minder een militaire macht in de twintigste eeuw waarin de machten die tellen, landen zijn die beschikken over de atoombom, heeft Nederland een sluwe methode bedacht om te proberen in de wedren/picture te blijven en enige invloed uit te oefenen op de vaart der volkeren. Waar mogelijk investeert het in humanitaire acties via niet-gouvernementele organisaties (NGO’s).

 

En wel zodanig, dat de aanzienlijkste NGO’s die humanitair heten, in de voorste gelederen in de regio’s die in crisis  verkeren, heel vaak door hun afdelingen in Nederland geïnfiltreerd worden en op deze manier Nederland ten dienste staan. Nederland heeft overal toegang toe, ze rapporteren waardevolle informatie waar de klassieke spionagediensten misschien niet eens zouden kunnen aankomen. Bovendien kunnen ze onder hun humanitaire dekmantel en daarmee ‘neutraal’, in hun besluitvorming het ene of het andere kamp beïnvloeden. Zoals ook hun rapporten en waarnemingen de politieke besluiten van de Nederlandse autoriteiten beïnvloeden, en daarmee hun standpunt over een bepaald punt.

 

Deze diplomatieke strategie van Nederland vormde voor de FPR van Kagame die kort daarvóór, in juli 1994,  Rwanda op militair terrein veroverd had, een buitenkans. Want onder andere initiatieven, zogenaamd voor de heropbouw van Rwanda, heeft Nederland zich via deze NGO’s verplicht om te helpen het rechtssysteem weer op poten te zetten. Dit land nam de verplichting op zich om onderzoekers op te leiden, magistraten van het Openbaar Ministerie, om hun de toe te passen procedures volgens de standaard van de internationale justitie in te peperen.

 

Consequenties 

 

De gevolgen van deze handelwijze van Nederland met betrekking tot Rwanda zijn al snel manifest geworden en worden vandaag de dag voortdurend aan het licht/in de openbaarheid gebracht in de media.

 

In de eerste plaats kan de Nederlandse regering geen enkele kritiek velen op het rechtssysteem in Rwanda. Sterker nog, het kan absoluut niet luisteren naar degenen die die kritiek wèl uiten. Dit is goed te begrijpen in die zin, dat het Nederland zelf is die dit omineuze rechtssysteem op poten heeft gezet. Vervolgens, en als logisch gevolg van de feitelijke situatie, kan diezelfde regering van Nederland geen enkel argument vinden om zich te verzetten tegen welke vraag om uitlevering dan ook vanuit de gerechtelijke instanties van Rwanda aan wier implementatie Nederland zelf heeft bijgedragen en zich daarvoor ook garant heeft gestelt.

 

In de praktijk bezoeken de Nederlandse ondervragers en magistraten die naar Rwanda gestuurd zijn met als opdracht de rechters daar van informatie te voorzien, alleen hun voormalige leerlingen van het parket en van de politie in Kigali. Ze nemen alleen maar verhalen op die verzonnen zijn en die ze dan presenteren als ‘resultaten van onderzoek op locatie’. Tenslotte trekken ze rond door het land om van alles te bezichtigen, waarbij ze dan in contact worden gebracht met behoeftige  burgers die betaald danwel bedreigd worden om door te gaan voor belastende getuigen tegen personen die zich verzetten tegen het bewind van Kigali, en die ze via Nederland in handen zouden willen krijgen. Bovendien voelen op binnenlands gebied het rechtssysteem in Nederland evenals haar politieke klasse zich opgelucht dat ze niet gedwongen worden processen te organiseren met betrekking tot het Rwandese  conflict. Deze processen zijn heel kostbaar en vaak teruggebracht tot maskerades met valse getuigen. Bovendien zou de binnenlandse publieke opinie, dus de impact op het electoraat voor de politici, onbetekenend zijn, want de meerderheid van het Nederlandse volk weet Rwanda op de kaart van Afrika niet eens te liggen.

 

Maar degene die het meest baat heeft bij deze onbillijke overeenkomst, blijft het dictatoriale regime van Paul Kagame van Rwanda. Want deze situatie stelt hem in staat te interveniëren in de juridische en politionele systemen van Nederland op het veroverde territorium. Maar het stelt hem voral in staat elke werkelijke of vermeende opposant van zijn regime die in Nederland asiel gekregen heeft, angst in te boezemen.  De dreiging van uitzetting naar Kigali blijft als het zwaard van Damocles boven het hoofd hangen van elke Rwandese vluchteling die in Nederland woonachtig is.

 

Hoe dan aan deze permanente dreiging het hoofd te bieden?

Elke Rwandees die in Nederland verblijf danwel de Nederlandse nationaliteit heeft gekregen, is als ingezetene van Nederland in het vizier van het regime van Kagame wanneer hij het waagt dit te bekritiseren. Iedereen zou  daar bezorgd over moeten zijn. Concreter gesteld: iedereen zou degenen die gekozen zijn, landelijk of in zijn omgeving, moeten proberen te benaderen, hetzij op lokaal niveau, hetzij op nationaal niveau.  Hij zou hem de problematiek kunnen uiteenzetten en het feit benadrukken dat hij het risico loopt het justitiële systeem van Nederland dat gegijzeld is door één van de wreedste dictators  van de moderne tijd, Paul Kagame, in diskrediet te brengen.  Deze actie moet niet onderschat worden, want Nederland blijft desondanks een democratie waar de stem van elke ingezetene telt, en iedereen die gekozen is, is zich daarvan bewust.

 

Zoals organisaties ter verdediging van de mensenrechten

 

Deze alarmerende situatie van de Nederlandse justitie  met betrekking tot het dictatoriale regime-Kagame dat Nederland in de tang heeft in alle rapporten, gericht aan instanties die gewoonlijk worden geïnformeerd wanneer de  waarschuwingen tegen schendingen van de mensenrechten zijn uitgegaan. Zoals politieke verzetsorganisaties buiten Rwanda.

 

Duidelijk en met regelmaat aan de kaak stellen van  het eenzijdig benadrukken van de ‘genocide’ door de FPR-dictatuur van Paul Kagame, verhelderd door de zaak van  Nederland. Per slot van rekening, wanneer een persoon die in Nederland asiel gekregen heeft, actief dreigt te worden in een politieke verzetsorganisatie tegen de FPR, voegt het regime van Kigali de politie van Nederland toe aan haar eigen politieapparaat, met als enige doel hem uit te zetten naar Rwanda.

 

Zoals de media

 

zich onder andere focusen op de doelen de publieke opinie in Rwanda te informeren over de kwade gevolgen van de grote macht van de FPR-dictatuur van Kagame.

 

De publieke opinie van Nederland aanspreken op de perverse effecten van de nauwe betrekkingen tussen zijn politie en rechterlijke macht, en de diensten  van één van de wreedste dictaturen van de wereld. Aan bewijzen en verklaringen geen gebrek.

 

Wanneer de publieke opinie in Nederland van tijd tot tijd haar onbegrip manifesteert ten opzichte van de samenwerking van zijn administratieve instanties  met die van het dictatoriale regime van Kagame, gaan de politici reageren en de uitvoerders hun ijver matigen om de dringende verzoeken van het Rwandese regime, belichaamd door Paul Kagame, uit te voeren.

 

Emmanuel Neretse
10/8/2021

 

 

Bron avan artikel echosdafrique.com

 

 

 

Vous pourriez être intéressé(e)

Lettre Pastorale de Monseigneur PERRAUDIN pour le carême de 1959
A la Une
0 partages343 vues
A la Une
0 partages343 vues

Lettre Pastorale de Monseigneur PERRAUDIN pour le carême de 1959

Emmanuel Habumuremyi - 25 mars 2024

Lettre Pastorale de Monseigneur PERRAUDIN Vicaire Apostolique de Kabgayi, pour le carême de 1959 "Super Omnia Caritas''[1] L'année de la Charité   Chers Chrétiens,   Nous voulons…

Conquête de l’Est de la RDC par le Rwanda de Paul Kagame. Le jeu trouble de l’Union Européenne
A la Une
0 partages563 vues
A la Une
0 partages563 vues

Conquête de l’Est de la RDC par le Rwanda de Paul Kagame. Le jeu trouble de l’Union Européenne

Emmanuel Neretse - 20 mars 2024

Dans cette guerre d'agression mais surtout par procuration menée contre un peuple et un Etat pacifique, la RDC, en  cette mi-mars 2024, la situation est confuse. Le…

«  Redonnons à la vie humaine sa valeur » : devise de la 13ème édition du Prix Victoire INGABIRE UMUHOZA pour la Démocratie et la Paix. Reportage.
A la Une
0 partages449 vues
A la Une
0 partages449 vues

« Redonnons à la vie humaine sa valeur » : devise de la 13ème édition du Prix Victoire INGABIRE UMUHOZA pour la Démocratie et la Paix. Reportage.

Vestine Mukanoheri - 18 mars 2024

En date du 16 mars 2024 a eu lieu à Bruxelles la cérémonie de remise du prix Victoire Ingabire Umuhoza pour la Démocratie et la Paix pour…

Les plus populaires de cette catégorie